Fizjoterapia jest wszędzie!

Fizjoterapia jest wszędzie! - Psychiatria

Hej!

   W tym artykule przybliżymy Wam zajęcia fizjoterapeuty w psychiatrii. Jest to dosyć nietypowe połączenie, ale za chwilę przekonacie się jak niesamowite efekty może dawać współpraca tych dwóch, na pozór zupełnie różnych dziedzin medycyny.

   Podstawowym celem rehabilitacji pacjentów z zaburzeniami psychicznymi jest ich usprawnienie fizyczne, emocjonalne i intelektualne, które jest niezbędne do poprawy funkcjonowania społecznego. Hospitalizacja psychiatryczna, często trwająca wiele miesięcy, nasila izolację od środowiska rodzinnego i zawodowego pacjentów z zaburzeniami psychicznymi oraz przyczynia się do utrwalenia zachowań, które są niekorzystne dla ich życia społecznego po wypisaniu ze szpitala.[6]

   Istnieje wiele technik rehabilitacji, które mogą być uznawane za przestarzałe z powodu zbyt wąsko zdefiniowanych celów. Polegają one głównie na kompensowaniu deficytów związanych z chorobą w zakresie poznawczym, emocjonalnym oraz społecznym za pomocą wyspecjalizowanych treningów.

Najbardziej popularne są obecnie:

TRENINGI NEUROPOZNAWCZE - są stosowane u osób, u których dochodzi do osłabienia funkcji poznawczych, co ma wpływ na upośledzone postrzeganie rzeczywistości przez chorych. Zajęcia te opierają się na treningach komputerowych lub odwołujących się do sytuacji życiowych. Ćwiczenia te są bardzo popularne od dłuższego czasu, lecz niestety nie przynoszą oczekiwanych skutków.
TRENINGI UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNYCH - są popularne od dawna, dzięki nim osoby chorujące mogą wypracować nowe lub udoskonalić już posiadane techniki zachowań i komunikowania się z innymi.[5]
TRENINGI SPOŁECZNEGO POZNANIA - powstały stosunkowo niedawno, są nakierowane na ćwiczenie zauważania i określania emocji oraz poprawy rozumienia motywów działania ludzi. Nacisk kładzie się na umiejętności prawidłowego rozpoznawania przekonań innych osób oraz lepszego zrozumienia sytuacji społecznych.

Należy pamiętać, że prawdziwy przełom w podejściu do leczenia i rehabilitacji chorych na psychozy dokonał się za sprawą samych osób chorujących. Przez wiele lat była to grupa lekceważona, której głos nikogo nie interesował. Obecnie mają oni wiele do powiedzenia, gdyż wiedzą najwięcej o specyfice choroby, radzeniu sobie z objawami i oczekiwaniach wobec rehabilitacji.[5]

Powrót do społeczności oraz przywrócenie nadziei na satysfakcjonujące życie stanowią główne cele podejmowanych działań. Podstawą jest odwoływanie się do pozytywnych aspektów funkcjonowania oraz potencjalnych możliwości tkwiących w osobie chorującej. Instrumentem, który może doprowadzić do ich uruchomienia, jest:

samoumacnianie – ma na celu uzyskanie poczucia kontroli nad swoim życiem oraz samorealizację.
umacnianie społeczne - odnosi się do niwelowania barier w osiąganiu celów życiowych oraz do wspomagania nieformalnych lub formalnych sieci społecznych.

W obu przypadkach efektem umacniania ma być uzyskanie autonomii i odpowiedzialności.[5] Umacnianie daje osobom chorym nadzieję, która jest najistotniejsza w procesie leczenia.

SCHIZOFRENIA

Schizofrenię zalicza się do poważnych chorób psychicznych - psychoz, czyli stanów charakteryzujących się zmienionym chorobowo, nieadekwatnym postrzeganiem, przeżywaniem, odbiorem oraz oceną rzeczywistości.[8] Najczęściej stosowaną rehabilitacją tej choroby są treningi poznawcze, jednak należy pamiętać, że leczenie schizofrenii powinno być wszechstronne, długotrwałe i spersonalizowane.[3]

NIEPEŁNOSPRAWNI INTELEKTUALNIE

Nadrzędnym celem rehabilitacji osób niepełnosprawnych intelektualnie jest przygotowanie ich do życia i pracy oraz włączenie w miarę możliwości w normalne funkcjonowanie społeczne. Jedną z najważniejszych form leczenia jest rehabilitacja społeczna. Celem jej jest możliwie pełne włączenie osób z niepełnosprawnością intelektualną, we wszystkie przejawy życia społecznego, aby osoba ta faktycznie była oraz czuła się wartościowym i pożytecznym członkiem społeczeństwa, mogącym korzystać z dóbr, osiągnięć kultury, cywilizacji, jak też mogącym włączyć się w ich tworzenie.[4]

ZESPÓŁ DOWNA

Terapia ruchem to istotny element kompleksowego wspomagania dzieci z zespołem Downa, których rozwój jest opóźniony. Korzystny wpływ aktywności ruchowej widoczny jest w wielu sferach. Umiejętności ruchowe pozwalają na zdobywanie nowych doświadczeń, a tym samym wspomagają rozwój poznawczy dziecka. Wzajemne sprzężenie tych sfer jest tak duże, że w pierwszych latach życia dziecka rozpatruje się je łącznie, jako rozwój psychoruchowy. Sprawność ruchowa daje szansę na większą samodzielność, zdobywanie nowych doświadczeń i umiejętności. W grach oraz zabawach z rówieśnikami jest źródłem przyjemności, wpływa na samoocenę i poczucie własnej wartości. W przypadku dzieci z zespołem Downa dużą wagę należy przywiązywać do rozwijania sprawności rąk. Wystarczy manipulowanie przedmiotami codziennego użytku, a w przypadku już trochę starszych dzieci również samodzielne jedzenie, mycie, zabawy w piasku, ugniatanie ciasta i malowanie farbami to przykłady skutecznego i sprawiającego radość usprawniania manualnego. [7]

Autorem tekstu jest Izabela Kulczak.

Szukaj na tym blogu

SKN Move It!