Fizjoterapia jest wszędzie! - Geriatria
Specyfika pracy z pacjentem geriatrycznym.
Na specyfikę pracy z osobami starszymi wpływa wiele czynników:
wielochorobowość (inaczej polipatologia, to współwystępowanie kilku przewlekłych chorób, co niewątpliwie utrudnia prowadzenie fizjoterapii, gdyż w przypadku każdej z występujących patologii należy niezależnie rozważyć wszystkie wskazania i przeciwwskazania do poszczególnych działań fizjoterapeutycznych, następnie należy wszystkie je uwzględnić podczas planowania schematów postępowania)[3];
nakładanie się zmian chorobowych będące konsekwencją procesu starzenia się (odróżnienie tych zmian stanowi jedno z wyzwań geriatrycznych, gdyż w starości bardzo trudne jest postawienie granicy między fizjologią a patologią)[3];
osłabienie procesów poznawczych (trudności w rozumieniu, uczeniu się, zapamiętywaniu), zespoły psychogeriatryczne[2];
upośledzenie pracy narządów zmysłów związane z procesem starzenia się[2];
brak motywacji, zaburzenia nastroju[2];
mniejszy potencjał rehabilitacyjny (możliwości regeneracyjne i kompensacyjne osób starszych w porównaniu z osobami młodymi są znacznie ograniczone, dlatego w programowaniu rehabilitacji pamiętajmy o wyznaczaniu realnych do osiągnięcia celów)[2];
zaburzenia równowagi i koordynacji (ćwiczenia z pacjentami geriatrycznymi trzeba prowadzić w bezpiecznych pozycjach, często z asekuracją)[2];
rehabilitacji i związanej z nią aktywności fizycznej często towarzyszą obawy (pacjentów oraz personelu medycznego) przed skróceniem czasu pozostawania w łóżku po unieruchomieniu lub obawy przed podejmowaniem większych wysiłków[2];
duży nacisk w pracy ze starszym pacjentem należy położyć na zapobieganie bezczynności ruchowej (hipokinezji) i jej skutkom[2].
Testy służące do oceny sprawności funkcjonalnej osób starszych.
Do oceny pacjentów geriatrycznych bardzo pomocne jest zastosowanie wystandaryzowanych skal międzynarodowych, które należy zastosować, aby ocenić:
sprawność funkcjonalną (skala ADL, skala Barthel, skala IADL, Pomiar Niezależności Funkcjonalnej FIM, Wskaźnik Funkcjonalny „Repty”);
funkcje poznawcze (skala MMSE);
chód i równowagę (Test Up and Go, skala Tinetti, skala równowagi Berga);
siłę mięśniową (skala Lovetta);
natężenie bólu (skala VAS, skala NRS)[3].
Zalecenia WHO dotyczące aktywności fizycznej osób starszych.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała zalecenia, dotyczące minimalnej aktywności fizycznej osób starszych, które obejmują:
5 razy w tygodniu po 30 min umiarkowanej aktywności fizycznej
lub
3 razy w tygodniu po 20 min intensywnego wysiłku fizycznego
lub
kombinacja umiarkowanej i intensywnej aktywności fizycznej (częstotliwość oraz czas aktywności zależne od proporcji wysiłku umiarkowanego i intensywnego)
oraz
8-10 ćwiczeń oporowych po 8-12 powtórzeń każdego ćwiczenia co najmniej 2 razy w tygodniu
oraz
ćwiczenia równoważne i poprawiające gibkość.
Należy pamiętać również, że cały wysiłek może być podzielony na mniejsze części, np. marsz 3 razy dziennie po 10 minut [3].
Przykłady wysiłków o umiarkowanej intensywności.
Za wysiłek o umiarkowanej intensywności uważa się taki wysiłek, w czasie którego dochodzi do 3-6-krotenego wzrostu zużycia tlenu (3-6 METs) w porównaniu ze spoczynkowym, co powoduje zauważalny wzrost tętna i są to takie aktywności jak:
szybki marsz;
taniec;
praca w ogrodzie;
prace domowe;
gry i zabawy z dziećmi;
spacery z psem;
przenoszenie przedmiotów, dźwiganie do 20 kg [3].
Przykłady wysiłków o dużej intensywności.
Za wysiłek o dużej intensywności uważa się taki wysiłek, w czasie którego dochodzi do co najmniej 6-krotnego wzrostu zużycia tlenu (>6 METs) w porównaniu ze spoczynkowym, co powoduje przyspieszenie oddechu i znaczny wzrost częstości skurczów serca. Przykładami wysiłków o dużej intensywności są:
bieg;
marsz pod górę;
szybka jazda na rowerze;
aerobik;
szybkie pływanie;
gry sportowe (piłka nożna, siatkówka, koszykówka);
przenoszenie przedmiotów, dźwiganie powyżej 20 kg [3].
Efekty ćwiczeń fizycznych u pacjentów starszych są stosunkowo krótkotrwałe, w związku z tym ważne jest dbanie o regularność ich wykonywania. Dlatego ustalaniu programu aktywności dla osoby starszej powinna towarzyszyć promocja aktywności ruchowej. Dokładne przedstawienie pacjentom korzyści wykonywanych aktywności oraz wyjaśnianie wątpliwości dotyczących bezpieczeństwa ćwiczeń jest bardzo ważne w pracy z pacjentami geriatrycznymi, ponieważ pozwoli na stworzenie odpowiedniej motywacji do systematycznego stosowania ćwiczeń fizycznych[3]. Należy pamiętać również, że aktywność fizyczna, która jest wykonywana w młodości, ma wpływ na pozytywne starzenie się. Do około 30 roku życia kształtuje się nasza wydolność fizyczna i koordynacja ruchowa, dlatego fizjoprofilaktyka powinna rozpocząć się już w młodości, gdy kształtują się nasze zdolności motoryczne[1]. Zadbajmy już dziś o naszą dobrą jakość życia w przyszłości :)
Autorem tekstu jest Paulina Malinowska.
BIBLIOGRAFIA
Borowicz A. M., Wieczorowska-Tobis K. Fizjoterapia w geriatrii. Atlas ćwiczeń. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013: 21-22.
Olszewski J. Fizjoterapia w wybranych dziedzinach medycyny. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011: 345-349
Wieczorowska-Tobis K. Fizjoterapia w geriatrii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011: 5, 6, 9, 18, 19, 43-62.
Komentarze
Prześlij komentarz